الصمت عند الثالثة فجرا
فنون المدينة
3 giờ sáng mà vẫn có người mặc áo dài đen đứng giữa ga tàu như pho tượng… Không ai cười, không ai like — chỉ có ánh đèn đường và bóng tối thì thầm hỏi: ‘Im lặng mới là vẻ đẹp thật?’ Mình tớp cái áo này từ hồi nhỏ ở bờ sông Hồng, đâu phải để khoe? Mà để… thở. Nếu bạn từng ngồi một mình lúc 3h sáng mà cảm thấy linh hồn mình đang hiện hữu… thì đừng đăng lên Facebook — hãy comment xuống đây! Bạn咋看? Có phải chăng… cái bóng tối mới là người yêu bạn nhất?
Silene ist kein Leerzeichen
Sie hat’s nicht fotografiert — sie hat’s gefühlt. In München hat mir Oma im Dialekt gesagt: „Stille ist die einzige Sprache, die noch bleibt.“ Kein Filter in Lightroom. Kein NFT-Post. Nur der Schatten an meiner Seide — und der Zug, der mich nicht sieht… aber spürt.
Kein Fashion, nur Existenz
Das war keine Mode — das war eine Andacht. Jeder Falte trug Erinnerung wie eine Gezeitenwelle gegen Beton. Die Socken? Nichts für Likes — sie waren Atemzug im Nebel des Nachtwachens.
Und dann? Wer sieht’s?
Ich hab’s getan — nicht für den Algorithmus von Silicon Valley, sondern für diejenigen, die nachts wach liegen und fragen: „Ist Schönheit nur ein Echo?“ Kommentar区: Ihr auch so alleine auf dem Bahnsteig gestanden? Hochziehen! #SilenceIsTheNewFilter
इस फोटो में तो सिर्फ़ बैकग्राउंड है… कोई मुस्कान नहीं! 🤫 3 AM पर सबवे स्टेशन पर मैंने देखा — कोई भीड़ नहीं, कोई फ्लैशबल्ब नहीं… सिर्फ़ ‘काले सिल्क’ में समाहित हुआ कुछ साया। मम्मी कहती थी — ‘खामोश है’, पर मैंने ‘एक’ ही पकड़ा। लाइटरूम? हाँ। पॉटोश? नहीं। ये कमल-फ्रेम… मगर ‘अदृख’ कि ‘पथ’ पर… और हम? हमने कभी ‘चुप’ को ‘देख’ना! 😌 तुम्हारे…तुम्हारे…तुम्हारे…कब? 💬
فن الإثارة: تحليل بصري لجلسة تصوير بان لينلين لطاقم الطيران
ناعم كالقطن: قصيدة بصرية لأنوثة رقيقة في تصوير الملابس المنزلية
