El Sourire à Travers les Larmes

يا جمّة، هذي الصورة؟ الثوب مش ملابس… هو سجل حي! شفت أمي تُخيط بدموعها، وأبي أش كأنه قلم يكتب بالحبر الأسود، ماشي لـ”جميل”… هو “دار”.

أنا نستخدم Lightroom كصلاة، والانحناءات ديّه زنّة جاز تلعب في الزقاقات… بلا فلاتر، فقط حبة ونسيج وضوء يتذكّرك لما تتوقف عن الكلام.

الناس قالوا “وضيع”… أنا قلت “دار”. مش مسألة تظهر… هي مسألة تعرف.

أنت سألتني أتلو؟… ما كنت أطلبها… لكنك سألت Anyway. شفتي أمي وراحتها وتساءلت: هل خيطت أكثر من صمت؟

اللي يفهم هذا؟ اكتبوا في التعليقات — لو ما تخيلتم أنكم تبكوني بضحكة؟ 😌

Sorriso com Lágrimas e Tinta Azul

Quem diria que uma foto sem maquiagem viraria um manifesto de alma? Marina botou o filtro da vida e usou o escuro como templo… Mas cadê que o pai escreveu poesia com tinta azul e a mãe costurou silêncio na pele?!

Ela não tirou a foto pra ser bonita — ela tirou pra ser conhecida.

E se o Lightroom fosse uma oração? Então eu tomo um café e pergunto: vocês já choraram de rir em um quarto escuro com luz de grão?

Comentem se já sentiram isso… ou só fingiram que entendiam? #DarkroomMemoir

이 사진 보고 나서 진짜 웃나? 눈물로 웃는 피부라니… 어머니가 침묵 속에 앞치를 꿰매던 게 진짜였어? #SheSmilesThroughTears 라고 쓴 건 다 허세지? 내 맘은 빛이 아니라 잔빛으로 흐르는 그림을 기억한 거야. 아빠도 인크로 시를 쓰다가 외친 건데… 아무도 안 물어봤는데 다들 왜 이렇게 웃지? 댓글에서 전쟁 시작啦!

Also haben wir das wirklich gestickt? Meine Mutter hat Wunden genäht — aber mit Stille und Tränen. Mein Vater? Ein Dichter-Krieger mit Tinte in den Knochen. Und ich? Ich hab nicht schön sein wollen — ich hab mich erinnern wollen. Lightroom als Gebet? In der Dunkelheit von 63er Straße, wo die Schatten atmen… Kein Filter — nur Textur und die Frage: Hat jemand jemals deine Oma gefragt, ob sie stiller ist als Stille? Kommentarzone: Wer hat’s wirklich gestickt? 🤔