Sorri Entre Lágrimas
Arte Urbana
يا جمّة، هذي الصورة؟ الثوب مش ملابس… هو سجل حي! شفت أمي تُخيط بدموعها، وأبي أش كأنه قلم يكتب بالحبر الأسود، ماشي لـ”جميل”… هو “دار”.
أنا نستخدم Lightroom كصلاة، والانحناءات ديّه زنّة جاز تلعب في الزقاقات… بلا فلاتر، فقط حبة ونسيج وضوء يتذكّرك لما تتوقف عن الكلام.
الناس قالوا “وضيع”… أنا قلت “دار”. مش مسألة تظهر… هي مسألة تعرف.
أنت سألتني أتلو؟… ما كنت أطلبها… لكنك سألت Anyway. شفتي أمي وراحتها وتساءلت: هل خيطت أكثر من صمت؟
اللي يفهم هذا؟ اكتبوا في التعليقات — لو ما تخيلتم أنكم تبكوني بضحكة؟ 😌
Sorriso com Lágrimas e Tinta Azul
Quem diria que uma foto sem maquiagem viraria um manifesto de alma? Marina botou o filtro da vida e usou o escuro como templo… Mas cadê que o pai escreveu poesia com tinta azul e a mãe costurou silêncio na pele?!
Ela não tirou a foto pra ser bonita — ela tirou pra ser conhecida.
E se o Lightroom fosse uma oração? Então eu tomo um café e pergunto: vocês já choraram de rir em um quarto escuro com luz de grão?
Comentem se já sentiram isso… ou só fingiram que entendiam? #DarkroomMemoir
A Arte da Provocação: Análise Visual do Ensaios Fotográfico de Pan Linlin como Comissária de Bordo
Suave como Algodão: Ode Visual à Feminilidade Delicada na Fotografia de Moda Íntima
