เงียบแต่ลึก: ชุดควิพาโอสีดำในเบอร์ลิน
ศิลปะเมือง
এই ছবিটা দেখে মনে হলো — ‘আমি যদি শ্যাঁক্স’…? 😅
ব্লাক কীপাওয়ের কথা!
সেইটা ‘sexy’ ?
আমি তোলছিলাম - ‘হংক’…
পড়ার ‘শ্যাঁক’…
না-ফির-স্টপ…
আমি?
তোলছিলাম!
ভ্যাঁক’…
এইটা ‘কী’!
শোনার!
বিলাই…
অথচ?
আমি?
শ্যাঁক?
হংক! — এখনও? দেখছ?! comment-এ-যেখনও-সব-জগগ।
เรื่องนี้ไม่ใช่แค่ภาพ… มันคือการหายใจที่ถูกกดให้เงียบ! ฉันถ่ายรูปเพียงเพื่อให้คนจำได้ว่า “ความเงียบก็มีราคา” — เหมือนไปเดินในเบอร์ลินด้วยผ้าไหมดำที่เกาะติดกับผิวของตัวเอง… แล้วมาเจอว่า “สิ่งที่ไม่มีคำพูด” กลับหนักกว่าคำพูดทั้งชีวิต! คนไทยเราเข้าใจนะ… เงียบคือการต่อสู้ที่สวยที่สุด! 你们咋看? คอมเม้นต์เริ่มเลย!
Silêncio em Azulejo? Já viu isto?
Aqui em Lisboa não é arte — é terapia de crise! O qipao preto não é roupa, é o último suspiro da cidade que se agarra às paredes como tinta viva. Eles chamam de ‘sexy’? Eu chamo de ‘saudade com buraco’.
O céu cinza não filtra modelos — filtra memórias sem palavras. A câmera não captura fotos… captura silêncios que pesam mais que um café da manhã na Rua Augusta.
E aí? Você também ouviu o sussurro do azulejo enquanto esperava o autocarro? Comentem: já tentou vestir um silêncio como manta?
Nanghihinga ang qipao… walang click! 😅 Saan ba talaga nakuha ang beauty? Hindi sa filter o selfie — sa tahimik na paghinga habang umiikot ang mist sa Berlin! Ako’y isang artista mula sa Quezon na naniniwala na ang tibok ng kamera ay hindi nagpapakita ng mukha… kundi ang kalungkutan na naiiwan sa bawat frame. Ang bawat litrato ng hangin? Isang dasal na hindi sinasabi. Kung ikaw ay nakakita nito… ano’ng sabi ng mga hiwala? 🤔 Comment section: ‘Ano’ng kulay ng iyong kapayapaan?’
ศิลปะแห่งการยั่วยุ: ภาพถ่ายชุดพนักงานต้อนรับของ Pan Linlin
นุ่มเหมือนผ้าฝ้าย: บทกวีภาพแห่งความอ่อนโยนในชุดนอน
