都市藝術
She didn’t know she was beautiful yet… and honestly? Neither did I.
We spent 3 hours shooting silence.
No retakes. No filters. Just breath pauses and eyes closing like it’s a therapy session disguised as art.
Turns out the ‘perfect’ photo wasn’t on Instagram — it was in her quiet rebellion against being seen as an object.
You could call this fashion… but really? It’s just dignity wearing sweat under natural light.
So… you wanna see your image shared?
Or just feel it?
Comment below — who’s your Vina?
Ang Unang Ito
Nag-isip ako: ‘Kung hindi ka maganda sa camera… pero totoo sa sarili mo—ano pa ang kailangan?’
Light Lang Ang Nag-uusap
Hindi kailangan ng flash para maging wow—ang tunay na liwanag ay nagsasalita sa sarili niya.
Si Vina at ang Kanyang ‘Eto Ako’
Sabi niya: ‘Ibig sabihin ko… ikaw ay nakikita ako?’ At naiyak ako sa gitna ng pag-record.
Hindi Pamboto… Pamboto ng Dignidad
Ang ganitong larawan? Hindi para i-share sa Facebook. Para i-remember kapag wala na siyang iba.
Ano kayo? Mayroon ka bang isang larawang nagpapaalala sayo: ‘Eto ako’? Comment section! 📸✨

挑釁的藝術:潘琳琳空服寫真視覺解析

柔如棉絮:家居服攝影中的纖細女性美學
