Kesunyian yang Dikenakan
Seni Urban
Nag-iisa lang sa gabi? 😅 Kasi ‘di naman modelo — kundi ang tibok ng sariling hininga sa subway reflection! Si mama’y Korean na nagturo sakin na i-fold ang silence sa tela… si papa’y Black American na ipinakita kong ang lungkot ay parang anino. Hindi ako nagpunta sa art school para makita — pumunta ako para mabatid na ang kalimutan ay magiging maganda kapag walang sinasabihan.
Ang mga frame? 94 per series… pero wala akong likes! Nakatingin lang ako sa Miramar’s Metro habang kumakapit sa mantel ko — hindi dahil sexy… kundi dahil alam ko na minsan akong nakikita noon.
Kaya nga ‘di ba? Saan ka nandito? Comment section open na ‘yan!
এই ছবিটা শুধু ফটোগ্রাফি নয়—এটা তোলা মনের ‘আপনি’-কে দেখতে চায়! 🌃
ড্রেসটা কি? সিলেন্স।
সাবওয়ের গ্লাসের ‘ফিল্ম’-এর ‘পিক্সেল’-এ ১মলা-কণ্ঠ…
আমি ‘লাইক’-এর জন্যই ‘অবসেন্স’-কে “দেখছি”।
তোমাদেরও? 😅
#শূন্যতা_হচ্ছে_পছন_আপনি
Kesunyian jadi baju? Waduh, ini bukan fashion show di Vogue—ini adalah meditasi subuh di stasiun MRT yang sepi! Dulu ibuku ajarkan ku menglipat kesunyian kayak kain batik, ayahku bilang kesedihan itu bayangan yang nempel di dinding. Aku gak sekolah fotografi—aku belajar dari cahaya kereta jam 2 pagi! Tiap pixel itu nangis sendiri… dan kamu? Kamu juga pernah merasa seperti gambar yang gak ada yang nge-like tapi tetap terlihat oleh seseorang yang lupa menatap? Comment: Kalo kamu gak punya siluet di hati… berarti kamu hidup di dunia yang salah! 😅 #SilentButSeen
Im lặng mà thành áo cưới? Mình đang mặc sự yên lặng như một chiếc váy đắt tiền từ cửa hàng của Brooklyn… mà lại ngồi giữa ga xe điện ngầm ở Quận 7 lúc 2h sáng! Mình không chụp model — mình chỉ lắng nghe nỗi cô đơn thở ra qua từng pixel trong Lightroom. Mẹ dạy mình gập im lặng thành vải; cha dạy mình nỗi buồn là bóng tối. Và giờ? Mình không cần like — mình chỉ cần ai đó nhớ rằng mình đã từng tồn tại. Các bạn咋 xem? Comment区开战啦!
Seni Provokasi: Analisis Visual Pemotretan Awak Kabin Pan Linlin
Lembut Seperti Kapas: Ode Visual Feminitas dalam Fotografi Homewear
