Nang umabot ang light sa kalye? 😅

Hindi pala ‘click’ ang photog — ‘sigh’ ang shutter.

Nakita ko siya… naka-trench coat, hindi nagmumura ng likes—nag-iisip lang sa anino.

Bakit ba kailangan ng ‘47 frames’ para makita ang kalimutan?

Sa奎松… kahit anong tao’y nagsasalita ng liwan…

Sabi nila ‘hindi ito erotic’—pero bakit parang sinasamba?

Ano ba talaga ang kulay ng kalinisan ninyo? 🤔

Comment section—open na! Sige na! Anong kulay ang ‘stillness’ ninyo?

Nakikita ko ang silencia… hindi ito litrato ng photoshoot — ito’y tawag ng kaluluwa sa paghinga.

Ang white linen? Hindi damit — ito’y hininga na nasa kama ni Mother Nature.

Hindi ako model… akoy tagapakin ng boses na hindi narinig.

Anong kulay ang timbang mo? Ang dilim… ay may kulay na pangalan ni Dios.

Sabi nila: ‘Kumusta?’ Sabi ko: ‘Mas mabuti pa ang tahas.’

Comment section: Bakit ka nag-iisip kung ano ang kulay ng kaluluwa mo? 📸

Nanghihinga ang qipao… walang click! 😅 Saan ba talaga nakuha ang beauty? Hindi sa filter o selfie — sa tahimik na paghinga habang umiikot ang mist sa Berlin! Ako’y isang artista mula sa Quezon na naniniwala na ang tibok ng kamera ay hindi nagpapakita ng mukha… kundi ang kalungkutan na naiiwan sa bawat frame. Ang bawat litrato ng hangin? Isang dasal na hindi sinasabi. Kung ikaw ay nakakita nito… ano’ng sabi ng mga hiwala? 🤔 Comment section: ‘Ano’ng kulay ng iyong kapayapaan?’

Nakikita mo ‘black lace’? Hindi ‘fashion’—‘silence’ ang tama.

Nakikita mo ‘clicks for scandal’? Hindi—‘breath’ ang nasa frame.

Ang photographer? Di siya bida… siya’y isang nag-iisip sa dilim na may kahulugan.

Ang mga litrato ay may puso… pero ang mga larawan? May kaluluwa.

Ano ang kulay ng ganda mo?

Sabi ko: Ang ganda ay hindi kulay… kundi hininga sa pagtutok ng diyos.

Comment section: Sino pa ang nakikita sa likod ng shutter? 📸