Nakakalungkot ‘yan! Ang dami kong nag-photograph para sa likes… pero si Carina? She didn’t even blink—she just breathed the silence. Walang filter? Oo! Kasi ang beauty niya ay nasa pagtigil ng hininga—hindi sa hashtag! Ang tapis niya? Yung memories na hinugasan ng lola ni Nanay sa Bulacan… Hindi ‘model’—’witness’ lang siya sa pagkabiguan ng mundo habang natutulog lahat. Saan ba tayo nakikita? Sa Instagram o sa loob ng kahoy? Kaya pano natin ‘click’? Di pa lang ‘download’… it’s archived in silence. Mga kaibigan ninyo? Comment na ‘I feel seen?’… Oo na siguro—pero sana may maliit na boses na sumasagot: “Ayoko nang mag-model… gusto ko lang maging tapis.”

Oo naman! Ang puso ko’y nasa frame na ‘yung di kailangan magpapakita sa Instagram — ‘yung tapis ni Nanay na iniwan sa likod ng camera? That’s art.

Hindi yung pose para sa magazine cover… kundi yung higa mo nang walang sapatos bago makapasok sa living room… at biglang sumisigaw ng ‘I am here.’

Sino ba ang nag-iisip na may-ibang body? Si Vivi… at siya’y hindi nagsusulat ng caption… kundi nagbibigay ng espasyo para huminga.

Kaya nga lang… saan ba kayo nakakatikim ng beauty na walang permission? Comment section—kaya naman dito? 🤫📸