Nay Panahon
She Wore Her Silence Like a Dress: A Brooklyn Photographer’s Quiet Meditation on Urban Loneliness
Nag-iisa lang sa gabi? 😅 Kasi ‘di naman modelo — kundi ang tibok ng sariling hininga sa subway reflection! Si mama’y Korean na nagturo sakin na i-fold ang silence sa tela… si papa’y Black American na ipinakita kong ang lungkot ay parang anino. Hindi ako nagpunta sa art school para makita — pumunta ako para mabatid na ang kalimutan ay magiging maganda kapag walang sinasabihan.
Ang mga frame? 94 per series… pero wala akong likes! Nakatingin lang ako sa Miramar’s Metro habang kumakapit sa mantel ko — hindi dahil sexy… kundi dahil alam ko na minsan akong nakikita noon.
Kaya nga ‘di ba? Saan ka nandito? Comment section open na ‘yan!
Personal introduction
Ako si Nay Panahon, isang taga-Manila na naglalakbay sa liwan at kagandahan. Sa bawat litrato ng liwan, nakikita ko ang kalungkutan na naging tula. Hindi ako nagpapakita ng mga larawan—kundi nagtatanim ng mga alaala. Kung ikaw ay nagsisikap na hanapin ang kagandahan sa gitna ng chaos, tayo ay magkasama dito. Ang bawat litrato ay isang biyahe—sadyang handa na akong sabihin: 'Saan ka ba nagsimula?'